Onze hondjes wisselden vaak van plek. Dan ging de ene van de ene naar de andere kant en dan de andere weer. Waarom weten we niet. Mogelijk om even naast een ander te lopen en de laatste roddels door te nemen? Als een hondje naar de w.c. moest dan hield hij/zij even de pas in, deed in de sneeuw de behoefte, en rende weer snel vooruit anders zou het touw hem/haar meesleuren.De musher Maasi gaf zijn commando’s in het Groenlands aan de honden waar zij meestal naar luisterden. Wij hoorden b.v.: ai, donderiek, joe joe joe. Soms gebruikte Maasi zijn van zeehond gemaakte zweep om op de grond naast de honden te slaan. Als ze dan nog niet luisterden dan sloeg hij met de zweep op de touwen. Bij geen gehoor werd wel eens een hondje zelf met de zweep geslagen waarna een gehuil van het desbetreffende hondje te horen was. Dat was zielig maar wel noodzakelijk. Het zijn werkhonden en ze moeten goed luisteren anders kunnen er ongelukken gebeuren.
Soms kwam een hondje klem tussen de touwen met zijn pootjes te zitten door het wisselen. Het hondje werd dan jankend meegesleurd maar kwam meestal zelf weer uit de knoop en rende dan weer vrolijk mee.
Als we heuvel af gingen, dan bleven de honden achter de slee anders zouden ze de slee tegen hun aankrijgen omdat de slee harder gaat. Maasi stond dan achterop de slee, de slee af te remmen met zijn voeten. Beneden aangekomen mochten de hondjes weer voor de slee rennen.
Het is heel erg koud op de slede. We zitten stil en maken wind. Gelukkig beschermde de zeehondenkleding ons goed alleen maakten we regelmatig een foto vanaf de slee of filmden we. Dan moesten we de zeehondenwanten en onze dikke, grote eenden/ganzen donzen handschoenen uitdoen en in onze thermohandschoenen filmen/fotograferen. De handen bevroren dan en zo snel we konden deden we de andere handschoenen weer aan. Daarna zaten we een tijdje met zeer pijnlijk handen tot ze weer warm waren. Extreme kou doet erg zeer. Het opwarmen daarna ook. Ik heb zoveel mogelijk gefilmd en gefotografeerd.
Onderweg 2 stops gehad om de bevroren lunchboterhammen te eten en wat warme thee vanuit de thermoskan.
Tijdens de stop gingen de hondjes gelijk sneeuw eten om zo water binnen te krijgen. Daarna gingen ze allemaal opgerold liggen met hun staart over de neus vanwege de kou. Meestal kregen ze geen eten onderweg. Heel soms gedroogde visjes die door Maasi tussen de honden werd gegooid en die meestal door een paar honden werd gevangen en opgegeten. De rest kreeg dan niets.
Tijdens de stops kwamen alle sledes bij elkaar. Daarna vertrokken ze één voor één. Er zat meestal flinke ruimte tussen de sledes waardoor je het gevoel kreeg alleen te reizen. Soms werden we ingehaald door een andere slede. Je zag dan opeens van die wolfachtige poolhonden naast je rennen. Dat was wel schrikken soms.
Tijdens het reizen op de slee hadden we ook onze balaclava op. Alleen onze ogen en een stukje boven de neus was niet bedekt. We droegen zonnebrillen met speciale glazen om sneeuwblindheid tegen te gaan. De wind kwam soms stiekem onder de bril in de ogen. Voelde koud aan. Veel knipperen. Het was net te doen dus de skibril die helemaal afsloot hebben we niet opgezet.
Onderweg moesten we van de slee af. Een helling was te stijl. Wij moesten een kaarsrechte helling opklimmen van sneeuw, ijs en stenen met onze vele lagen kleding en dikke zeehondenkleding aan. Dat was een avontuur. André heeft enkele mensen naar boven geholpen, de kanjer.
Aan het eind van de middag kwamen we in Kangerluk aan na het laatste stuk soepeltjes over het fjordijs te hebben gereisd met de slede. Op Disko Eiland leven alleen een aantal Inuit in Qeqertarsuaq en Kangerluk. Kangerluk ligt aan de ingang van de grote en diepe Disko Fjord boven op rotsen. Wij sliepen hier bij de Inuit thuis. De huisjes waren van hout en de potkachel stond flink te branden. Wat een hitte binnen zeg. Vele lagen kleding gelijk uit gedaan. Leek wel een sauna. We konden de mensen niet verstaan maar toen we met stroopwafels en later mandarijnen kwamen was iedereen gelukkig. De Inuit hebben geen douche in huis en geen normaal toilet. De toiletpot was een gele zak waar je je behoefte in kon doen.
Die avond hebben we muskusos vlees gegeten. Het smaakt een beetje naar draadjesvlees
en is dus lekker. Het traditionele Groenlandse eten is tot nu toe meegevallen. Mogelijk
hebben ze het een beetje verwesterd voor ons. Soms kregen we vlees, maar meestal
kregen we vis te eten met aardappels en wat groente erbij. Nog geen rauwe zeehonden-
Deze nacht een heldere lucht alleen weer geen Noorderlicht gezien tijdens de paar
keer dat we wakker waren geworden ‘s-
